België tijdens de Tweede Wereldoorlog, Maurice De Wilde

KORTE INHOUD Zo men het nog niet wist, is ons land verscheidene keren uniek. Ook op het gebied van de geschiedschrijving. Het is inderdaad opvallend hoe bijzonder weinig in ons land, in tegenstelling tot elders, over de tweede wereldoorlog, en dan vooral over de kollaboratie, is gepubliceerd. Zouden onze geschiedschrijvers dan minder werklust dan elders aan de dag leggen? Bijlange niet. Ongetwijfeld heeft dit gebrek aan publicaties hiermee te maken, dat wij in ons land sedert 1955 begiftigd zijn met een wet, de zgn. archiefwet, waarbij de raadpleging van archieven slechts na verloop van, zegge en schrijve, 100 jaar door de burger van dit land kan opgeëist worden.
Die raadpleging is bijgevolg gedurende een eeuw lang overgelaten aan de goede... of minder goede wil van de overheidsinstellingen om uit te maken of zij al dan niet toegang tot hun archieven verlenen. Zelfs de uitstervende generatie, die de oorlog nog heeft meegemaakt, mag blijkbaar niet weten wat achter haar rug om is gebeurd. Waarbij onmiddellijk de vraag rijst waarom, opnieuw in tegenstelling tot andere landen, zó lang moet verborgen blijven wat onze maatschappij zo grondig heeft dooreengeschud als zulks tijdens de tweede wereldoorlog het geval is geweest. Waarom onze bevolking en vooral onze jeugd zo onwetend moet worden gehouden van hetgeen zich achter de schermen van de kollaboratie heeft afgespeeld. Men heeft zelfs het verwijt tot de scholen en de leraars gericht. Dat is de verantwoordelijkheid zeker niet leggen bij diegenen, die ze dragen: onze wetgevers, die opvallend eensgezind hebben geoordeeld, dat zulke dikwijls niet verheven zaken ons gedurende 100 jaar moesten onthouden blijven. Daarenboven zal de halvering of eenvoudigweg de afschaffing van de geschiedenis in onze scholen de soms verbijsterende onwetendheid van onze jeugd over het verleden zeker niet bevorderen. En nochtans hij die niet weet vanwaar hij komt, weet ook niet waar hij heengaat.
Het enig antwoord op ons uniek geval van 100 jaar verborgenheid kan slechts hierin bestaan, dat wel heel wat heel lang moest verborgen blijven. En wellicht niet zo zeer voor diegenen onzer landgenoten, die de oorlog, ook na 1940, met gestrekte arm hebben beleefd. Want benevens een weinig wit en een weinig zwart is er tijdens de tweede wereldoorlog zeer veel grijs geweest. Maar ook dat vele grijs kan een uitdaging bij een onderzoek zijn, ook al hebben vooraanstaanden in ons eigen BRT-huis dit een enorm waagstuk geheten. Waarom dit dan wagen, zal U vragen? Omdat het met de geschiedenis zoals met de actualiteit gaat: in beide gevallen is het verzekeren van het recht van onze bevolking op informatie een weliswaar moeilijke, maar noodwendige taak. Het levert niets op voor te houden, dat het publiek moet geïnformeerd worden, wanneer de overheid diegenen, die daarvoor moeten instaan, de middelen onthoudt om naar de grond van de zaak door te dringen. De littekens zijn nog niet geheeld, wordt aangevoerd, de gevoeligheid is nog te groot. Hoeft men dan ten minste niet na 40 jaar met kennis van zaken te weten waarom zowel aan deze als aan gene zijde die littekens werden geslagen?
Waar wij onze gegevens dan gehaald hebben? Het Navorsings- en Studiecentrum voor de Geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog heeft ons in de mate van zijn mogelijkheden geholpen, want ook daar wordt gewacht tot de sluizen van het Auditoraat-Generaal op een kier worden gezet. Daarom onze eerste dank.
Bij de Veiligheid van de Staat hebben wij een maand lang alle regels van het delicate spel nauwgezet nageleefd. Dat heeft niet belet, dat wij zonder enige verklaring aan de deur werden gezet. En wij weten nu nog altijd niet eigenlijk waarom.